Chrześcijaństwo ewangeliczne na ziemiach polskich pojawiło się już w połowie XIX w. w ramach ruchu pietystycznego wśród niemieckich luteran. Za jego początek uważa się pierwszy chrzest na wyznanie wiary (w wieku świadomym) w 1844 r. W Elblągu, gdzie w tym samym roku powstał pierwszy zbór baptystyczny. Z kolei pierwszy chrzest na ziemiach polskich pod zaborem rosyjskim miał miejsce w roku 1858 w Adamowie koło Pułtuska. W ślad za tym, w 1861 r., utworzono tam zbór baptystyczny. Do końca XIX w. powstało kilkadziesiąt zborów, z których największy mieścił się w Łodzi i w 1900 roku liczył około 2 tysięcy członków.
Na początku XX w. zaczęły tworzyć się inne – społeczności ewangeliczne. W 1904 r. na Śląsku Cieszyńskim uformowało się wiele grup o charakterze pietystycznym, działających w ramach tamtejszego luteranizmu. Sześć lat później, na tym samym terenie, powstał Związek Stanowczych Chrześcijan, będący pierwszą społecznością zielonoświątkową na ziemiach polskich. W 1912 r. w Warszawie utworzono Zrzeszenie Zwolenników Nauk Pierwotnych Chrześcijan, które reprezentowało nurt braterski (późniejsi Wolni Chrześcijanie). Do najstarszych społeczności ewangelicznych zalicza się też Związek Ewangelicznych Chrześcijan, działający od 1908 r. W okresie międzywojennym powstały następne wyznania: Kościół Chrystusowy (1921 r) oraz Kościół Chrześcijan Wiary Ewangelicznej (1929 r.).
Okres II Rzeczypospolitej to czasy bardzo dynamicznego rozwoju wszystkich wspomnianych nurtów, liczących w sumie kilkadziesiąt tysięcy ochrzczonych wiernych.
źródło:
broszura KIM SĄ EWANGELICZNI CHRZEŚCIJANIE wydana przez:
Zostaw odpowiedź